Yera difícil pente’l ruíu la Máquina la Selmana Negra, pero na Carpa de Kras, el sábadu 17, viose ya sintióse la meyor poesía na nuesa llingua. Los trés poetes que tuvieron ellí foron como una puñada al $ na exa la Noria (esto nun ye una metáfora). Miguel Allende, Pablo X. Suárez ya Xandru Fernández fixeron un Fueyu Negru na Realidá (golor a fritura, mestura de watios, escritores domésticos) ya la Carpa foi un Horizonte de Sucesos. Xavier Foks punxo la música precisa, cásique inesperadamente fráxil, delicada.
Pablo X. Suárez sorprendiónos cola so capacidá rítmica ya’l xiru decodificador ya social d’una poesía que pide un volume nueu (¿au quedó “Asturiana Beat”?); la so voz fala agora d’Asturies comu d’un planeta mui, mui llonxanu, mundu-signu llen de niveles, estrañu, atopáu como personax. Yoknapatawpha pué ser la Pola nuna mañán de domingu ya Byron Bunch tar mercando nel PARQUEPRÍN. Esi mundu ye’l mesmu del que fala nel fundacional “Yoni y Yo”, presentáu pela so editora, Silvia Cosío, xustu enantes del recital (la xera de Suburbia Ediciones va siendo la más avanzada, atopa el so llugar na Lliteratura Asturiana ya faise imprescindible).
La voz de Miguel Allende ye firme como la so poesía. Caen les mázcares ya’l mundu tien muncho de teatru ensin gracia denguna. Nun hai requexu au nun aportie la mentira, la pose, el ritual. Allende fraya abellugu ente abellugu, minuciosu, irónicu, con daqué d’aéreo ya intemporal, capaz de improvisar ya camudar la so poesía ya riise (?) de too, ensin prisioneros, engañosamente llixeru, nel xeitu d’un gran satíricu: Villon nel XXI (ya nun Escenariu Perfectu pa un Villon nel XXI).
Xandru Fernández, pela so parte, ufrió llectures de “Les Vides Incompletes” ya dalgunes d’elles fixéronse tresparentes, con tola carga política o personal. Poemes como “45º” o “Täsfännät” dábense agora al llector na primera persona del singular, amás del nivel xeneral qu’ún les viera so’l papel ya que siempres tendrán. Allumaos. Fernández ye y sedrá l’enemigu públicu númberu unu de cualisquier stablishment n’Asturies: ye demasiáu verdaderu pa una realidá tan mentirosa (ya tan mediocre). La so poesía ye un arma cargada, a seques; la so lliteratura, esguilar nivel ente nivel. Apasionante.
Too esto foi REALIDÁ el sábadu 17 de Xunetu del 2010 na Carpa de Radio Kras. ¿Real? La llectura foi más real que l’entornu, una singularidá cósmica dientro d’una singularidá cósmica. Nun sé si los poetes se decataran, metíos nes Coraes de la Máquina, faciendo maxa, amoriaos pol ruíu, pero la Noria esgonciose metanes la tardi. Tuvimos ellí. Vímoslo.
Pablo X. Suárez sorprendiónos cola so capacidá rítmica ya’l xiru decodificador ya social d’una poesía que pide un volume nueu (¿au quedó “Asturiana Beat”?); la so voz fala agora d’Asturies comu d’un planeta mui, mui llonxanu, mundu-signu llen de niveles, estrañu, atopáu como personax. Yoknapatawpha pué ser la Pola nuna mañán de domingu ya Byron Bunch tar mercando nel PARQUEPRÍN. Esi mundu ye’l mesmu del que fala nel fundacional “Yoni y Yo”, presentáu pela so editora, Silvia Cosío, xustu enantes del recital (la xera de Suburbia Ediciones va siendo la más avanzada, atopa el so llugar na Lliteratura Asturiana ya faise imprescindible).
La voz de Miguel Allende ye firme como la so poesía. Caen les mázcares ya’l mundu tien muncho de teatru ensin gracia denguna. Nun hai requexu au nun aportie la mentira, la pose, el ritual. Allende fraya abellugu ente abellugu, minuciosu, irónicu, con daqué d’aéreo ya intemporal, capaz de improvisar ya camudar la so poesía ya riise (?) de too, ensin prisioneros, engañosamente llixeru, nel xeitu d’un gran satíricu: Villon nel XXI (ya nun Escenariu Perfectu pa un Villon nel XXI).
Xandru Fernández, pela so parte, ufrió llectures de “Les Vides Incompletes” ya dalgunes d’elles fixéronse tresparentes, con tola carga política o personal. Poemes como “45º” o “Täsfännät” dábense agora al llector na primera persona del singular, amás del nivel xeneral qu’ún les viera so’l papel ya que siempres tendrán. Allumaos. Fernández ye y sedrá l’enemigu públicu númberu unu de cualisquier stablishment n’Asturies: ye demasiáu verdaderu pa una realidá tan mentirosa (ya tan mediocre). La so poesía ye un arma cargada, a seques; la so lliteratura, esguilar nivel ente nivel. Apasionante.
Too esto foi REALIDÁ el sábadu 17 de Xunetu del 2010 na Carpa de Radio Kras. ¿Real? La llectura foi más real que l’entornu, una singularidá cósmica dientro d’una singularidá cósmica. Nun sé si los poetes se decataran, metíos nes Coraes de la Máquina, faciendo maxa, amoriaos pol ruíu, pero la Noria esgonciose metanes la tardi. Tuvimos ellí. Vímoslo.
